Speaking about skills
I trust nobody. Nobody and nothing, the naive way. And that, since my early childhood. But, in case of emergency, I have learned how to play the trustworthy guy, the one nobody suspects of any harm. That, also, since my early childhood. I have been grown up in tough times and I have never let myself play innocently the game of those more powerful than me, whatever devils these might were: fathers, rich people, police, army, the state officials. There are more than one ways to tell the truth, Brecht says, and I have tried them all to save my dignity. This long experience has strengthened my otherwise fragile self with another skill: I can tell, in less than three minutes maximum, if the guy I sit face to face is a bastard or a pretender; if he tries to exploit something out of me, and finally, if he likes my company for the A fact of my character e.g. my wit – whereas it's only for a B fact, e.g. my ability to listen carefully to the other, that he should be allowed to sit next to me…
To get this talk about skills to its ultimate consequence: I have also learned, early enough, to suspect all the shit of this cruel world: scarecrow Gods, infectious money, prostituted states. They have never meant anything to me. They have never lured the slightest particles of my head and heart. Early enough I came to understand that the slightest particle of the authoritarian system comes from a recycled heap of crap and shit. Like I said before: I trust nobody.
So I have been skilled throughout my whole life to secure some private or collective moments in the company of a few wealthy friends, who by nature are unbribable and untouchable by the system: love, truth and beauty. And I have been lucky. I have enjoyed in depth their precious friendship. I still do. From time to time. Though it gets all the more difficult for me to enjoy it, as I have done in the past, since the world gets all the more rudely barbarous.
Now that I am old enough I tend to believe that the above skills would make of me an excellent data analyst for a public service like, let's say, CIA or MI6. And this is not just an old man's joke. In fact, this is a very bad joke.
To get this talk about skills to its ultimate consequence: I have also learned, early enough, to suspect all the shit of this cruel world: scarecrow Gods, infectious money, prostituted states. They have never meant anything to me. They have never lured the slightest particles of my head and heart. Early enough I came to understand that the slightest particle of the authoritarian system comes from a recycled heap of crap and shit. Like I said before: I trust nobody.
So I have been skilled throughout my whole life to secure some private or collective moments in the company of a few wealthy friends, who by nature are unbribable and untouchable by the system: love, truth and beauty. And I have been lucky. I have enjoyed in depth their precious friendship. I still do. From time to time. Though it gets all the more difficult for me to enjoy it, as I have done in the past, since the world gets all the more rudely barbarous.
Now that I am old enough I tend to believe that the above skills would make of me an excellent data analyst for a public service like, let's say, CIA or MI6. And this is not just an old man's joke. In fact, this is a very bad joke.
|
I died for beauty I died for beauty, but was scarce Adjusted in the tomb, When one who died for truth was lain In an adjoining room. He questioned softly why I failed? "For beauty," I replied. "And I for truth, -the two are one; We brethren are," he said. And so, as kinsmen met a night, We talked between the rooms, Until the moss had reached our lips, And covered up our names. ____________________________________ Translation into Greek Πέθανα για την ομορφιά, και μόλις που συνήθιζα στο μνήμα ακούμπησαν κάποιον παραδίπλα που πέθανε για την αλήθεια. Ρώτησε εκείνος σιγανά τι έφταιξε; «Η ομορφιά» απάντησα. «Σ' εμένα η αλήθεια, – ένα τα δυο τους», είπε, «είμαστε αδέρφια». Κι έτσι, συγγενείς που βρέθηκαν τυχαία βραδιά μαζί, Μέσα απ’ τους θαλάμους κουβεντιάζαμε Μέχρι που βρύα απλώθηκαν στα χείλη μας Και κάλυψαν ως πέρα τ’ όνομά μας. Emily Dickinson (1830–86, this poem: 1890) |
 |
The less you eat, you love, you read…
The less you eat, drink and buy books; the less you go to the theater, the dance hall, the public house; the less you think, love, theorize, sing, paint, fence, etc., the more you save – the greater becomes your treasure which neither moths nor rust will devour – your capital. The less you are, the less you express your own life, the more you have, i.e., the greater is your alienated life, the greater is the store of your estranged being. Everything which the political economist takes from you in life and in humanity, he replaces for you in money and in wealth; and all the things which you cannot do, your money can do. It can eat and, drink, go to the dance hall and the theater; it can travel, it can appropriate art, learning, the treasures of the past, political power – all this it can appropriate for you – it can buy all this: it is true endowment. Yet being all this, it wants to do nothing but create itself, buy itself; for everything else is after all its servant, and when I have the master I have the servant and do not need his servant. All passions and all activity must therefore be submerged in avarice. The worker may only have enough for him to want to live, and may only want to live in order to have that.
Karl Marx, Economic and Philosophical Manuscripts of 1844, III rd Manuscript:
“Human Needs and Division of Labor under the Rule of Private Property”.
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
Translation into Greek
Όσο λιγότερο τρως, πίνεις κι αγοράζεις βιβλία. Όσο λιγότερο πας στο θέατρο, στο χορό, στην ταβέρνα. Όσο λιγότερο σκέφτεσαι, ερωτεύεσαι, φιλοσοφείς, τραγουδάς, ζωγραφίζεις, ασκείσαι κ.λπ., τόσο περισσότερο αποταμιεύεις – τόσο περισσότερο μεγαλώνει ο θησαυρός που ούτε σκώρος ούτε σκουριά μπορούν να σου καταβροχθίσουν – το κεφάλαιό σου.
Όσο λιγότερο υπάρχεις, όσο λιγότερο εκφράζεις τη ζωή σου, τόσο περισσότερα έχεις, δηλαδή τόσο περισσότερο μεγαλώνει η αλλοτριωμένη σου ζωή, τόσο περισσότερο μεγαλώνει το αποταμίευμα της αποξενωμένης σου ύπαρξης. Όση ζωή και ανθρωπιά σου αποσπά η πολιτική οικονομία, σου την αντικαθιστά με χρήμα και πλούτο· κι όσα δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις τα πραγματοποιεί το χρήμα σου. Μπορεί να φάει και να πιει, να πάει στο χορό και στο θέατρο· μπορεί να ταξιδέψει, να ιδιοποιηθεί έργα τέχνης, γνώσεις, αρχαίους θησαυρούς, πολιτική δύναμη –όλα τούτα μπορεί να τα ιδιοποιηθεί για χάρη σου– όλα τούτα να τα αγοράσει: πρόκειται για πραγματική επιδότηση.
Ωστόσο, ακριβώς επειδή το χρήμα είναι όλα αυτά, δεν θέλει να κάνει τίποτε απ’ όλα αυτά, θέλει μόνο ένα πράγμα: να παράγει κι άλλο χρήμα, να αγοράζει τον εαυτό του· επειδή τελικά οτιδήποτε άλλο δεν είναι παρά ο υπηρέτης του, κι όταν έχω τον αφέντη έχω και τον υπηρέτη και δεν χρειάζομαι κι εκείνου τον υπηρέτη. Επομένως όλα τα πάθη όλες οι δράσεις πρέπει να υποτάσσονται στη δίψα για το χρήμα. Ο εργαζόμενος αρκεί να έχει τόσα που να θέλει να ζει και αρκεί να θέλει να ζει για να έχει τόσα.
Καρλ Μαρξ, Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα του 1844, χειρόγραφο III:
«Οι ανθρώπινες απαιτήσεις και ο καταμερισμός της εργασίας
υπό το κράτος της ατομικής πρωτοβουλίας».
Karl Marx, Economic and Philosophical Manuscripts of 1844, III rd Manuscript:
“Human Needs and Division of Labor under the Rule of Private Property”.
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
Translation into Greek
Όσο λιγότερο τρως, πίνεις κι αγοράζεις βιβλία. Όσο λιγότερο πας στο θέατρο, στο χορό, στην ταβέρνα. Όσο λιγότερο σκέφτεσαι, ερωτεύεσαι, φιλοσοφείς, τραγουδάς, ζωγραφίζεις, ασκείσαι κ.λπ., τόσο περισσότερο αποταμιεύεις – τόσο περισσότερο μεγαλώνει ο θησαυρός που ούτε σκώρος ούτε σκουριά μπορούν να σου καταβροχθίσουν – το κεφάλαιό σου.
Όσο λιγότερο υπάρχεις, όσο λιγότερο εκφράζεις τη ζωή σου, τόσο περισσότερα έχεις, δηλαδή τόσο περισσότερο μεγαλώνει η αλλοτριωμένη σου ζωή, τόσο περισσότερο μεγαλώνει το αποταμίευμα της αποξενωμένης σου ύπαρξης. Όση ζωή και ανθρωπιά σου αποσπά η πολιτική οικονομία, σου την αντικαθιστά με χρήμα και πλούτο· κι όσα δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις τα πραγματοποιεί το χρήμα σου. Μπορεί να φάει και να πιει, να πάει στο χορό και στο θέατρο· μπορεί να ταξιδέψει, να ιδιοποιηθεί έργα τέχνης, γνώσεις, αρχαίους θησαυρούς, πολιτική δύναμη –όλα τούτα μπορεί να τα ιδιοποιηθεί για χάρη σου– όλα τούτα να τα αγοράσει: πρόκειται για πραγματική επιδότηση.
Ωστόσο, ακριβώς επειδή το χρήμα είναι όλα αυτά, δεν θέλει να κάνει τίποτε απ’ όλα αυτά, θέλει μόνο ένα πράγμα: να παράγει κι άλλο χρήμα, να αγοράζει τον εαυτό του· επειδή τελικά οτιδήποτε άλλο δεν είναι παρά ο υπηρέτης του, κι όταν έχω τον αφέντη έχω και τον υπηρέτη και δεν χρειάζομαι κι εκείνου τον υπηρέτη. Επομένως όλα τα πάθη όλες οι δράσεις πρέπει να υποτάσσονται στη δίψα για το χρήμα. Ο εργαζόμενος αρκεί να έχει τόσα που να θέλει να ζει και αρκεί να θέλει να ζει για να έχει τόσα.
Καρλ Μαρξ, Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα του 1844, χειρόγραφο III:
«Οι ανθρώπινες απαιτήσεις και ο καταμερισμός της εργασίας
υπό το κράτος της ατομικής πρωτοβουλίας».
The course of true love never did run smooth…
|
Lysander:
How now, my love! Why is your cheek so pale? How chance the roses there do fade so fast? Hermia: Belike for want of rain, which I could well Beteem them from the tempest of my eyes. Lysander: Ay me! for aught that I could ever read, Could ever hear by tale or history, The course of true love never did run smooth; But either it was different in blood-- Hermia: O cross! too high to be enthrall'd to low. Lysander: Or else misgraffèd in respect of years-- Hermia: O spite! too old to be engag'd to young. Lysander: Or else it stood upon the choice of friends-- Hermia: O hell! to choose love by another's eyes. Lysander: Or, if there were a sympathy in choice, War, death, or sickness did lay siege to it, Making it momentary as a sound, Swift as a shadow, short as any dream, Brief as the lightning in the collied night, That, in a spleen, unfolds both heaven and earth; And ere a man hath power to say "Behold!" The jaws of darkness do devour it up: So quick bright things come to confusion. William Shakespeare, A Midsummer Night's Dream, Act 1, scene 1, 130–152. |
Λύσανδρος:
Μα τι έγινε αγάπη μου και χλώμιασε το μάγουλό σου έτσι; Πώς γίνεται τόσο γρήγορα τα ρόδα του να σβήνουν; Ερμία: Μπορεί να τους έλειψε η βροχή, μα τότε εύκολα η καταιγίδα των ματιών μου θα τα πλημμυρίσει. Λύσανδρος: Να πάρει! Απ' όσα σε παραμύθια κι ιστορίες μπόρεσα να διαβάσω ή ν' ακούσω, Ποτέ αληθινή αγάπη δεν γνώρισε δρόμο ανεμπόδιστο Είτε έφταιγε η καταγωγή– Ερμία: Διάολε, πολύ ψηλά ανεβασμένη για να δοθεί στα χαμηλά! Λύσανδρος: Είτε δεν έπιανε το μπόλιασμα λόγω που τα χρόνια– Ερμία: Δυστυχία, δεσμός γεράματα με νιάτα! Λύσανδρος: Είτε ακόμα έπρεπε κι οι οικείοι να διαλέξουν– Ερμία: Κόλαση, την αγάπη να διαλέγει του άλλου η ματιά! Λύσανδρος: Μα κι αν κάποτε τύχει αγάπη ταιριαστή, Πόλεμοι, θανατικά, αρρώστιες την κυκλώνουν. Πώς χάνεται ένας ήχος στη στιγμή, έτσι την καταντούν: Βιαστική σαν σκιά, λειψή σαν κάθε όνειρο, Μια αστραπή που γεννιέται στην καρβουνιασμένη νύχτα, Και, σ' ένα ξέσπασμα, γη και ουράνια ξανοίγει Ώστε πριν κανείς βρει το κουράγιο να φωνάξει "Δέστε!" Του σκοταδιού την καταπίνουν τα σαγόνια. Τόσο γρήγορα οι λαμπερές στιγμές σβήνουν στην αχλύ. Ουίλιαμ Σέξπιρ, Όνειρο στο μεσοκαλόκαιρο, πρώτη πράξη, σκηνή 1, 130-152. |
This damn'd profession of writing…
O God, O Venus, O Mercury, patron of thieves,
Give me in due time, I beseech you, a little tobacco-shop,
With the little bright boxes
piled up neatly upon the shelves
And the loose fragment cavendish
and the shag,
And the bright Virginia
loose under the bright glass cases,
And a pair of scales
not too greasy,
And the votailles dropping in for a word or two in passing,
For a flip word, and to tidy their hair a bit.
O God, O Venus, O Mercury, patron of thieves,
Lend me a little tobacco-shop,
or install me in any profession
Save this damn'd profession of writing,
where one needs one's brains all the time.
Ezra Pound, Lustra, "The Lake Isle", 1913
O God, O Venus, O Mercury, patron of thieves,
Give me in due time, I beseech you, a little tobacco-shop,
With the little bright boxes
piled up neatly upon the shelves
And the loose fragment cavendish
and the shag,
And the bright Virginia
loose under the bright glass cases,
And a pair of scales
not too greasy,
And the votailles dropping in for a word or two in passing,
For a flip word, and to tidy their hair a bit.
O God, O Venus, O Mercury, patron of thieves,
Lend me a little tobacco-shop,
or install me in any profession
Save this damn'd profession of writing,
where one needs one's brains all the time.
Ezra Pound, Lustra, "The Lake Isle", 1913
